"แด่ขายตรง .. แด่ธุรกิจเครือข่ายทั้งหลาย"

พวกคุณเคยเล่น The Sims 3 กันมั้ย ?

ที่ Sims แต่ละตัวมีความปรารถนาแตกต่างกัน
ว่าในหนึ่งชีวิตซิมแต่ละตัวต้องทำความฝันตัวเอง
ถ้าทำตามความปรารถนาได้จะได้แต้มไปแลกของต่างๆได้

เช่น

ซิมบางตัวอยากมีเงินใช้มากมาย อยากรวย มีเงินอู้ฟู่ ใส่ของแบรนด์เนม
ซิมบางตัวอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกๆที่น่ารัก มีผัวไม่เจ้าชู้
ซิมบางตัวอยากมีความรู้มากๆ เรียนสูงจบปริญญาหลายๆใบ
ซิมบางตัวอยากหุ่นดี ไม่ป่วยไข้ ยามแก่เฒ่า ไม่ต้องลำบากลูกหลาน

แต่พอกลับมาสู่ในโลกความเป็นจริงถ้าอยากประสบความสำเร็จ ไม่มีทางเลือกอะไรเลยนอกจาก มึงต้องรวย หาเงินได้ร้อยล้าน พันล้าน
แม่งไม่รวยถือว่าชีวิตล้มเหลว ไปตายให้หนอนแดกเถอะ
มันถึงได้มีคำพูดพวกนี้ขึ้นมาไง เช่น

"เรียนจบเกียรตินิยมก็ไม่ได้แปลว่ารวยทุกคนหนิ การศึกษามันวัดอะไรไม่ได้หรอก"
"จะเรียนจบสูงๆ มอดีๆ ไม่ได้การันตีความสำเร็จ"
"คนเรียนไม่จบก็หาตังได้ แล้วจะตั้งใจเรียนไปทำไม"

นึกถึงเพื่อนที่สนิทโคตรๆคนหนึ่ง ตอนนี้มันเพิ่งเรียนจบปี 4 มหาลัยสีชมพูชื่อดัง ในสาขาวิชาดัง เกรดเฉลี่ย 3.6x มันคงได้เหรียญทองแน่ๆ

ให้ทายว่าเป้าหมายในชีวิตมันคืออะไร
มันอยากทำงานราชการ มันจะไม่ทำงานเอกชนเด็ดขาด
เพราะมันให้เหตุผลที่ว่า
"มันอยากทำงานเพื่อคนอื่น อยากทำงานช่วยประชาชน อยากให้สมองของมันเป็นประโยชน์ต่อสังคมส่วนรวมให้มากที่สุด"
ซึ่งงานเอกชนไม่ตอบโจทย์ในชีวิตมันเลย

แต่นิสัยมันเป็นคนมัธยัสถ์อยู่แล้ว มันบอกว่าเงินเดือนหมื่นห้ามันก็อยู่ได้
แถมเหลือเงินเก็บด้วย มันบอกว่าเงินเดือนเท่าไหร่มันไม่สำคัญ อยู่ที่การบริหารและได้ทำงานที่ตัวเองรักและมีความสุขก็พอแล้ว

จนกระทั่งมันไปเจอพวกขายตรง (คร่าวๆจากที่มันเล่าให้ฟังนะ)

ขายตรง : น้องเรียนจบมา น้องคิดจะทำอะไรครับ
เพื่อนผม : ผมมีความไฝ่ฝั่นอยากทำงานราชการ ใช้ความรู้ช่วยเหลือคนอื่นครับ
ขายตรง : น้องครับ น้องต้องเข้าใจว่าทำงานราชการเงินมันได้น้อยมาก กว่าน้องจะผ่อนรถสักคันได้ กว่าน้องจะมีบ้านสักหลัง อาชีพราชการมันไม่เหมาะหรอกนะน้อง การเป็นนายตัวเองมันตอบโจทย์ในชีวิตกว่าเยอะ
น้องลองคิดดุว่าน้องทำงานไปสักสิบยี่สิบปี คนที่เป็นนายตัวเองเขามีรถสปอร์ตขับ มีกระเป๋าแบรนด์เนมใช้ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศได้ แต่ถ้าน้องยังทำงานเป็นลูกน้องคนอื่นแบบนี้ จนเกษียณน้องก็ไม่มีทางทำแบบนั้นได้เลย ...

เพื่อนมันก็ฟังๆๆๆ รับปากไป ปัดๆไป แต่ตอนที่มันมาระบายให้ฟัง ตามันแดงๆ เหมือนจะร้องไห้แล้วมาบ่นให้ฟังว่า

เพื่อนผม : เห้ย .. ถามหน่อยดิอาร์ต กูไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตในแบบที่กูต้องการใช่มั้ย ทำไมต้องดูถูกน้ำใจ ดูถูกอุดมการณ์กูวะ การที่กูอยากทำเพื่อคนอื่น อยากทำในสิ่งที่อยากทำ มันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอวะ
คือทำไมเขาไม่เข้าใจว่า ว่าคนเรามันต่างกัน ทางเดินชีวิตต่างกัน กูไม่ได้อยากได้รถสปอร์ต กูไม่ได้อยากได้กระเป๋าแบรนด์เนม กูไม่ได้อยากเป็นนายตัวเอง คือทำไมมองเรื่องความสุขต้องมาจากวัตถุเอามาปรนเปรอตัวเองด้วยวะ คนเราไม่ใช่ปลากระป๋องนะเว้ย จะได้มีรูปแบบในการหาความสุขเหมือนกันหมดทุกคน
คือไม่ได้เถียงนะว่าเงินไม่สำคัญ มันสำคัญ แต่ถ้ามีเงินแล้วไม่มีความสุข ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำ แล้วจะมีเงินไปทำไมวะ ?

บางทีก็สงสัยนะ มันสามารถทำประโชยน์กับสังคมส่วนรวมได้แต่ถ้ามันไม่รวยเป็นร้อยล้านพันล้าน ก็จะถือว่ามันไม่ประสบความสำเร็จใช่มั้ย

บางทีก็สงสัยนะ ถ้าผมอยากเป็นหมอเพราะว่าอยากช่วยเหลือคนอื่น แต่ไม่มีเงินร้อยล้านพันล้าน แต่มันช่วยชีวิตคนอื่นมาเป็นร้อยๆ แต่ถ้าไม่มีเงินร้อยล้าน ถือว่ามันไม่ประสบความสำเร็จใช่มั้ย

บางทีก็สงสัยนะ ถ้าเพื่อนผมเป็นครู สอนคนให้มีความรู้เอาไปใช้ทำมาหากินได้ แต่ยังนั่งทำงานงกๆ ไม่ได้เป็นนายตัวเอง ไม่ได้ทำธุรกิจเครือข่าย ถือว่ามันไม่ประสบความสำเร็จใช่มั้ย ?

ไม่ได้บอกว่าการไม่มีเงินไม่สำคัญนะเว้ย ยิ่งยุคนี้มันยิ่งสำคัญ
แต่ ..
ขอผมมีความสุขกับสิ่งที่เราคิดเถอะ อย่าล้างสมองคนอื่นแบบนี้ T T
นี่ขอร้องจริงๆนะ